Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Για μία πόρτα

Ονειρεύομαι μία πόρτα κανονική. Όπως όλες οι άλλες πόρτες του κόσμου. Τοποθετημένη κάπου στη Καλαμάτα. Οπουδήποτε, αρκεί να μπορεί να την ανοίγει και να την κλείνει όποιος και όποτε θέλει. Δε ξέρω αν θα βοηθούσε ψυχολογικά, όσους μένουν άστεγοι στο δρόμο, να νιώσουν ότι μπορούν να μπαινοβγαίνουν από μία δικιά τους πόρτα, αλλά...Εμένα με εξιτάρει η ιδέα να βλέπω ένα αντικείμενο, που ανήκει στο εσωτερικό του σπιτιού, έξω από αυτό και μάλιστα σε κοινή θέα!

Θα μπορούσα να καταλάβω τον χαρακτήρα καθενός, μόνο και μόνο από το πώς συμπεριφέρεται στη πόρτα μου. Ένας σοβαρός κύριος θα φρόντιζε πάντα να τη κλείσει. Κρατώντας, μάλιστα, σφιχτά το χερούλι. Τα παιδάκια θα την ανοιγόκλειναν δυνατά παίζοντας κρυφτό. Oι ηλικιωμένοι θα την προσπερνούσαν χωρίς να μπούν από μέσα. Έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα: Μερικοί δε θα την έβλεπαν καν, άλλοι δε θα θυμόντουσαν ότι είναι εκεί, ενώ άλλοι θα στέκονταν απόμακρα και θα έλεγαν στους περαστικούς "αυτά είναι έργα θαυμαστά!"

Όχι δε γράφω παιδικό μυθιστόρημα, ούτε με έχει πιάσει παραλήρημα φαντασίας. Θα ήθελα πολύ να σας ταξιδέψω σε άλλες πόλεις όπου μπορείς να συναντήσεις επίγεια φεγγάρια, υποβρύχια, Μαμούθ, γιγάντιους σκορπιούς, U.F.O. και πολλές άλλες μοντέρνες κατασκευές σε δημόσιους χώρους, απλά από άποψη.

Εγώ μόνο μια πόρτα ονειρεύτηκα....


ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε τρείς μέρες πριν βρεθεί η πόρτα της φωτογραφίας...

1 σχόλιο:

  1. το κείμενο που μου έλεγες! πολύ τρυφερό, θα ήταν φοβερό όνειρο...
    υ.γ. πολύ ωραία πόρτα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή